#9. Gdzie można spotkać przyjaciela?

Było już dawno po południu, ale jeden z lwów, a raczej lwiątek nadal spał. Nikogo to nie dziwiło gdyż był to prawdziwy śpioch, a był nim nie kto inny tylko sam książę Sava. Zawsze długo spał ale tym razem, spał stanowczo za długo i jego siostry zaczeły się nudzić. Zwłaszcza że dzisiaj książe obiecał że pierwszy raz w życiu zejdzie ze Lwiej Skały na sawannę. Miało to być równierz pierwsze zejście jego sióstr, a to dlatego że mogli to zrobić tylko razem. Była to nie tylko decyzja kovu ale również kiary. Lwiczki cieszyły się na myśl że nareszcie zejdą na sawannę. Były bardzo, a to bardzo tym przejęte. Jednak złościł je fakt że ich braciszek jeszcze śpi. Jak by nie mógł tego robić w nocy? Czy można być takim śpiochem? Takie i inne pytania zadawały sobie Lennia i Rumia. Wspólna zabawa już była dla nich zbyt nudna. Nie znali nikogo o prucz siebie, nie mogli sie z nikim spotykać ani bawić, aż do czasu kiedy zejdą na sawannę. Rodzeństwo było ze sobą bardzo zżyte, a zwłaszcza siostry. Ich brat zawsze się panoszył i był dumny niczym paw, starał się podporządkować sobie wszystko i wszystkich. Nigdy się nie poddawał, ale jak działo się cos nowego, niebezpiecznego to zawsze chował się w cień, a gdy było już po wszystkim udawał że on niczego się nie bał. Jego siostry były zupełnie inne. Ale mimo wszystko rodzeństwo bardzo się kochało... no prawie. Lennia i Rumia były coraz bardziej złe na brata. Podejrzewały że celowo jeszcze śpi, by nie pójść na sawannę. Wiedziały jakim stachajłem jest ich brat. Siostry postanowiły więc obudzić swojego braciszka. Zakradły się cichutka do jaskini w której spał Sava. Rumia podeszła do niego i krzykneła ,,pobudka", a Lennia w tym samym czasie skaczyła na księcia. Lwiątko przestraszyło się nie na żarty. Dopiero po praru sekundach dotarło do niego co się stało.
- Zwariowałyscie!?! - kszyknoł ze złoscią Sava
- Nie! To ty zawariowałes! - powiedziała rozłoszczona Lennia
- Jak można tyle spać? - wykrzykiwała Rumia
- Zapomniałes że mielismy dzisiaj zejsć z Lwiej Skały? - warczała wsciekle Lennia
- Spokojnie! Pamiętam! A może to przełożymy? - mówił spokojnie Sava z gniewem w głosie
- Nie! - rykneły Rumia i Lennia jednoczesnie
Złapały swojego brata za uszy i zaczeły ciągnąć ku wyjsciu z jaskini. Małe lwiątko prubowało się wyrwać, ale to nie było łatwe. Jego siostry były dosyć silne, choć Sava był silniejszy, ale one były dwie. Szarpał się i szarpał jednak nie mógł się wyrwać dopiero u wyjscia z jaskini, udało mu się oswobodzić. Zaczoł biegać po jaskini, siostry by go nigdy nie złapały gdyby nie fakt że były bardzo sprytne. Uknuły plan że Rumia będzie goniła Savę i się przewruci, Lenia wyjdzie z jaskini, ale zaraz wruci ich braciszek się zatrzyma a one go złapią. Jak postanowiły tak zrobiły i to się udało. Ich braciszek znowu był ich, ale byli na końcu jaskini więc były małe szanse że dadzą mu radę. Ale dzięki wytrwałosci i uporowi w końcu udalo się siostrą dociągnąć brata do zejscia z lwiej skały. Sava prubował jeszcze uciekać ale siostry zagrodziły mu drogę. lwiak zdał sobie sprawę że nie ma wyjscia i musi zejsć ze Lwiej Skały. Nie lubił ulegać ale tym razem nie miał wyjscia. Albo będzie tu stał aż siostrom się znudzi, albo zejdzie. Wiedział że szybciej mu się znudzi niż jego siostrą więc postanowił ulec. Zwrócił się w stronę zejscia i powolnym krokiem ruszył w kierunku sawanny. Szedł bardzo wolo co denerwowało jego siostry. Lennia była już strzępkiem nerwów, jednak Rumia ją uspakakajała. Gdyby nie najmłodsza z rodzeństwa Sava już dawno spadł by z zejscia przy pomocy Lenni. Rumia wydawał się być obojętna choć tak naprawdę bardzo się cieszyła. Po dłuższym czasie rodzeństwo w końcu było na sawannie. Rumia i Lennia tańczyły z radoscia, a Sava obmyslał jak dokuczyć rodzeństwu. Gdy odeszi trochę dalej Sava wpadł na genialny pomysł. Postanowił uciec siostrą. Jak postanowił tak wkrótce zrobił. Kiedy bawili się w chowanego bardzo się oddalił. Szedł przed siebie, był już bardzo daleko od domu ale nie zamierzał zawracać. Po długie wędrówce zatrzymał się, by się rozejżeć i już miał isć dalej, kiedy cos na niego sokoczyło.

Była to lwiczka. Mniej więcej w jego wieku.

- Kim jestes? - spytał przygnieciony Sava

- To raczej ja powinnam spytać ciebie - odparła lwiczka - ale skoro tak bardzo chcesz wiedzieć to ja jestem Shetani, księżniczka Lwiej Ziemi
- Nie prawda! Ja jestem Sava książę Lwiej ziemi sym Kiary i Kovu obecnych władców Lwiej Ziemi, a ty nie jestes moją siostrą więc nie możesz być księżniczką i złaź z ze mnie - odparł Sava
- To ty kłamiesz - odparła Shetani
- Nie to... - nie dokończył bo ktos mu przerwał
- Shetani!
Był to młody lewek w wieku Shetani, a obok niego była druga lwiczka. Lewek był jasno brązowy z ciemnom końcówką ogona obramówkami oczu i wnętrzem uszu, oczy miał za mgłą, a nos i łapy czarne. Zas lwiczka była krenowa z bordową końcówką ogona i ciemnobrązową obramówką oczu i oczami zielonymi.
- Przepraszam cię za nią! - powiedział lewek - Shetani zejdź z niego
Lwiczka posłusznie zeszła, a Sava wstał.
- Kim jestecie? - Zapytał Sava
- Ja jestem Malaiki ta lwiczka obok mnie to moja przyjaciółka Altania, a ta która na ciebie skoczyła to moja siostra Shetani i w cale nie jest księżniczką - odparł lewek - a ty naprawdę jestes książę Sava?
- On nie może być księcie! - powiedziała Shetani
- Siedź cicho, nie wszyscy są takimi kłamcami jak ty! - Odparł stanowczo Malaiki
- Owszem jestem1 - Odparł Sava - a wy jestescie z mojego, a raczej moich rodziców stada?
- Tak - odparł Malaiki
- Pobawimy się razem? - zapytał z nadzieją książę
- Pewnie, to będzie dla nas zaszczyt - powiedział szczęsliwy Malaiki
Altania, Malaiki i Sava zaczeli się bawić. Shetani była najwyraźniej urażona bo nie miała ochoty się bawić. Jednak po dłuższym czasie również ona zaczeła się bawić. Lwiątka bawiły się razem aż do wieczora i bawiły by się nadal gdyby nagle nie pojawiła się Huzuni.
- Czesć Huzuni! - Powiedziała cała czwórka
- Sava! - warkneła Huzuni - wszyscy cię szukają
- To on naprawdę jest Księciem? - Zapytała Shetani
- Tak! To nie wiedziałas? - powiedziała Huzuni - Dobra nie czas na wyjasnia Sava musi natychmiast wracać i wy też już powinniscie
Huzuni i Sava co tchu pobiegli na Lwią Skałę. Kiedy byli już u podnurza dostrzegł ich  Zazu. Bardzo się ucieszył widząc księcia całego i zdrowego. Od razu poleciał powiadomić króla.  A tymczasem Sava miał problem z wejściem na Lwią Skałę. Nie było to take łatwe, zwłaszcza że robił to pierwszy raz. Lecz dzięki pomocy Huzuni wkońcu udało mu się wejść na Lwią Skałę gdzie czekali na niego już spokojni ale zdenerwowani rodzice. Jak go zobaczyli bardzo się ucieszyli ale momentalnie spoważnieli.
- Sava jak mogłes nam to zrobić? - powiedział groźnie Kovu
- Ja przepraszam, no początku to chciałem tylko zrobić żart siostrą ale puźniej poznałem pewne lwiątka i...
- Istraciłes poczucie czasu. Tak? - pytał Kovu groźnie ale z troską w głosie
- Tak, ja... ja... ja... przepraszam to się więcej nie powtórzy - powiedział Sava
- No ja mam nadzieję, my się tu z mamą zamartwialismy - powiedział już łagodnie Kovu
- Przepraszam - powtórzył Sava
- No dobrze, już się nie gniewam ale nie rób tego więcej, dobrze? - powiedział z troską Kovu
- Dobrze - odparł Sava
Kovu przytulił syna. Bardzo go kochał, ale wiedział że nie może mu pozwalać na wiele. Kiara również przytuliła syna. Po dużej dawce czułosci, Kovu rzekł:
- Jest już puźno idź spać twoje siostry już dawno spią
- Dobrze tatko - odparł Sava
Lwiątko poszło do jaskini, a Kovu i Kiara mieli ważną sprawę do omówienia, a tak własciwie dwie sprawy. Jedna dotyczyła następcy tronu, a druga...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
mam nadzieję że się podobało :) Wiem że trochę mieszam ale zaczełam trochę inaczej niż wszyscy i teraz mam kila wątków. 1. Życie lwiątek 2. Losy Kovu i wysłannicy Dionera 3. Plan Dionera. To wszystko dzieję się w jednym czasie i dlatego muszę tak układać notatki aby wszystko następowało po sobie. Mam nadzieję że wam to nie przeszkadza :)
Blogerka