#35 Niewinna zabawa

Kovu spojrzał na niego z pogardą. Nie lubił gdy Toren kręcił się mu pod nogami. Tym bardziej gdy robił to pod jego jaskinią do której tak właściwie nie miał wstępu.

- a co ty tu na wszystkich przodków robisz? – zapytał najłagodniej jak tylko umiał – chyba wiesz że nie powinno ciebie tu być?

- tak… ja… - zaczął – ja wiem i właśnie… ja… - jąkał się – ja już sobie miałem iść –  Toren próbował jakoś wybrnąć z tej sytuacji – także jeśli można… to… to ja sobie już pójdę – wysilił się na uśmiech

Kovu spojrzał na niego jak na jakąś zwierzynę łowną. Ten dzieciak naprawdę działał mu na nerwy. Jednak o dziwo Kovu był w tak dobrym humorze że był bardziej łaskawy.

- najchętniej pozbyłbym się ciebie w tej chwili, ale – przerwał – masz dzisiaj szczęście i ci daruję, jednak na przyszłość – spojrzał na czerwonego groźnie – nie wchodź mi w paradę bo może się to dla ciebie nie najlepiej skończyć

Toren pokiwał głową na znak że rozumie. Po czym nie tracąc ani chwili wyminął króla i zaczął czym prędzej od niego się oddalać. Kovu spojrzał na niego ukradkiem by upewnić że lewek na pewno się oddalił. Gdy już to zrobił skierowała się do jaskini gdzie zastał Kiarę wraz z dziećmi i Huzuni. Wszyscy rozpaczali Kovu niezbyt ich rozumiał. W końcu co się stało to się stało i nikt ani nic tego nie zmieni. Uważał że rozpacz jest bez sensu, on sam nie uronił ani jednej łzy. Zresztą i tak w przeszłości wystarczająco dużo wycierpiał przez Simbę więc dlaczego jego śmierć miała by nim wzruszyć? Mimo wszystko nie był wstanie patrzeć na ten wszech ogarniający smutek.

- przykro mi – zaczął – jednak… - oczy zebranych zwróciły się w jego stronę – nie ważne jak bardzo byśmy nie rozpaczali to niczego nie zmieni – delikatnie się uśmiechnął – jak myślicie czy Simba był by szczęśliwy gdyby was teraz zobaczył w takim stanie?

Nikt nie wiedział co powiedzieć. Wszyscy z zebranych w jaskini wiedzieli że król ma rację, jednak zastosowanie się do jego słów nie było takie proste. Jak powiedzieć sercu nie płacz gdy straciło się ważną dla siebie osobę. To nie takie proste, rozum mówi jedno zaś serce drugie. Zazwyczaj wygrywa serce i uczucia którymi darzyło się daną osobę. Choćby nie wiem jak racjonalne były argumenty to i tak rozum jest za słaby w boju o odczucia. W jaskini zapanowała cisza. No może nie do końca bo co chwilę słychać było ciche pochlipywania któregoś z lwiątek. Po dłuższej chwili zachrypniętym głosem odezwała się Kiara.

- nie chcę aby dzieci cierpiały – spojrzała na lwiątka – jednak one straciły dziadka, ojca – spojrzała smutno – a ciebie nawet przy nich nie ma, nie chcę się kłócić – przerwała – nie teraz, ale wszyscy potrzebujemy twojego wsparcia. Wcale nie tak łatwo pogodzić się ze stratą

W tym momencie Kovu zrobił coś niesłychanego, oczywiście jak na niego. Podszedł do Kiary i ją przytulił. W pierwszej chwili królowa była zszokowana jednak kilka sekund później wtuliła się w męża. Stali tak już przez dłuższy moment nim Kovu się odezwał.

- wiem że dawno już tego nie robiliśmy ale… - uśmiechnął się delikatnie – chyba czas do tego wrócić – odsunął się od Kiary – chodźmy razem na obchód po sawannie. Tak jak kiedyś – wskazał łapą wyjście z jaskini – bez zmartwień i trosk

Lwiątka na tę propozycję od razu się ożywiły i momentalnie zaczęły biegać w około nóg króla. Kiara nie była zbytnia przekonana do tego pomysły, a na dodatek jeszcze wciąż była oszołomiona chwilową zmianą Kovu. Tak bardzo chciała by on był taki zawsze, a nie tylko w obliczu tragedii. Jednak nie miała zamiaru odmawiać tym bardziej iż wiedziała że coś takiego może się prędko nie powtórzyć. Postanowiła więc wyrazić swoją aprobatę, a na znak że zgadza się na ten pomysł pokiwała delikatnie głową. Gdy tylko to zrobiła cała szóstka nie czekając dłużej wyszła z jaskini i skierowała się ku zejściu z Lwiej Skały.

*

Tymczasem w innej części sawanny przebywała grupka nieco mniej wesołych niż zwykle, ale jednak wcale nie smutnych lwiątek. Wśród nich był niewyróżniający się zbytnio Mazuri. Lewek jak zawsze wolał stać na uboczu. Nie lubił się wyróżniać, a przynajmniej nie chciał być w centrum uwagi. Zawsze stał z boku i być może dlatego jeszcze nikomu nie zdążył się narazić. Tego jednak dnia postanowił wykorzystać nieobecność księcia i księżniczek by wreszcie się zabawić.

- co wy na to by pobawić się w berka – powiedział Mazuri ochoczo

- łał – zaśmiała się Shetani – ty mówisz? Doprawdy niezwykłe – musiała dodać swoje cztery grosze

Reszta lwiątek spojrzała się na nią dziwnie. Choć z drugiej strony jej zachowanie nie powinno ich już ani trochę dziwić w końcu szara do zawsze taka była.

- ty to jak coś powiesz Shetani – zaczął Malaiki – czasem mogłabyś naprawdę zamilknąć – lwica zawarczała na niego – ale naprawdę nie ma powodu się denerwować, nie chcę tak szybko wracać do Rafikiego

Lewek oczywiście ostatnie zdanie powiedział w żartach, ale i tak wywołało to niemałe zmieszanie na pyszczkach wszystkich lwiątek. Jakby nie było sprawa z poturbowaniem Malaikiego przez Savę wciąż nie ucichła, a lewek do tej pory nie podjął decyzji czy przebacza przyjacielowi. Lwiątka przez chwilę milczały, ale gdy partner Lenni wesoło się uśmiechnął znów się ożywiły. Pomysł Mazuriego naprawdę im się spodobał. Wesoło biegały i goniąc się wzajemnie w jednej chwili zapomniały o wszystkich troskach. W pewnym momencie Shetani potknęła się, a z jej łapy zaczęła płynąć krew.

- ałł – syknęła lwiczka – ktoś mi pomoże? – zawyła

- biegnę po Rafikiego – odparł Mazuri – zaraz wracam – szybko skierował się do drzewa pawiana

Od razu zaczął biec w obranym kierunku. Bardzo bał się o Shetani. Jego myśli zaprzątał fakt że przez jego pomysł lwiczka się zraniła i kto wie jakie to może mieć dla niej konsekwencje. Bo co jeśli już nigdy nie będzie mogła biegać, albo co gorsza chodzić? Choć te wizje wydawały mu się irracjonalne to nie mógł ich wykluczyć. W końcu po dłuższej chwili dotarł na miejsce. Oczywiście jak zawsze problemem okazało się dostanie do Rafikiego. Dla dorosłego lwa to była bułka z masłem, ale dla lwiątka nie lada wyczyn. Mazuri jednak wiedział że nieważne jak ale mu tam się dostać. Zaczął więc się wspinać, niestety nie miał zbytnio wprawy i szybo zsunął się z drzewa. Nie zamierzał się jednak poddawać. Więc zaczął jeszcze raz i znów się nie udało. Lewek próbował dalej i dalej i dalej aż w końcu narobił takiego hałasu że Rafiki sam wyjrzał co się dzieje.

- o Rafiki – zaczął Mazuri zwracając tym samym uwagę pawiana – Shetani potrzebuje pomocy

Rafiki spojrzał na lewka, pokręcił głową, wziął dwa wdechy po czym zmierzył go wzrokiem i dopiero się odezwał – co się stało?

- bawiliśmy się, a ona się potknęła – zaczął – i z jej łapy zaczęła lecieć krew, nie wiem co się stało

Rafiki na chwilę się zamyślił – poczekaj tu chwilę – odparł, po czym wrócił na swoje drzewo

Nie było go już dłuższą chwilę, a Mazuri zaczął się już niecierpliwić w końcu nadal nie wiedział co z Shetani. Gdy już bardzo zniecierpliwiony miał zacząć wspinać się na drzewo Rafikiego, pawian wyszedł i za pomocą jednego skoku pojawił się przy lewku.

- prowadź – odparł Pawian który teraz taszczył ze sobą jakieś specyfiki. Lewek szybkim krokiem zaczął iść w kierunku miejsca gdzie wcześniej razem z innymi wesoło bawił się w berka. Droga powrotna zajęła mu więcej czasu ponieważ Rafiki poruszał się bardzo wolno, co irytowało białego. Nie chciał jednak zwracać mu uwagi, życie wystarczająco dobrze nauczyło go że czasem warto milczeć. Kiedy w końcu dotarli na miejsce lewek zauważył że Shetani nie ruszyła się z miejsca w którym ją zostawił, ale była wyraźnie poirytowana. Za to pozostali, a szczególnie Malaiki wydawali się być w naprawdę dobrych humorach na dodatek Mazuri był pewny że się z czegoś śmiali, a raczej z kogoś. Jak się domyślił sytuacja w której znalazła się Shetani była dobrym powodem do drwin kierowanych pod jej adresem. Jednak gdy pojawił się Rafiki całe towarzystwo jakby odrobinę się opanowało. Pawian podszedł do lwicy po czym pokiwał w głową w charakterystyczny dla siebie sposób następnie obejrzał jej łapę po czym opatrzył za pomocą tego co przyniósł. Jak się okazało było to tylko niegroźne zadrapanie czyli nic co by nie wygoiło by się w najbliższym czasie. Po skończeniu swojego zadania Rafiki postanowił wrócić do swoich wcześniejszych zadań więc w ciągu kilku chwil zniknął lwiątkom z oczu. Shetani zaś była wielce obrażona, a Mazuri nadal nie wiedział o co, więc opuściła swoje dotychczasowe towarzystwo i skierowała się w tylko sobie znanym kierunku. Biały również jakby stracił ochotę na zabawę więc postanowił trochę pozwiedzać Lwia Ziemię. Zazwyczaj tego nie robił, ale sporadycznie zdarzało mu się mieć ochotę na samotną przechadzkę. Nie zwracając więc uwagi na pozostałe lwiątka ruszył prosto prze siebie. Szedł bardzo wolno jakby na cos oczekiwał poza tym rozglądał się dookoła starając zapamiętać każdy szczegół miejsca w którym akurat był. Nie było to nic niezwykłego. Polana porośnięta trawą w oddali kilka drzew i tyle, nic niezwykłego czy też ciekawego. Nagle jednak tuż obok niego mignął jakiś cień. Zdarzył się to jednak tak szybko że Mazuri nie był w stanie określić co to było. Nie przejął się jednak tym jakoś bardzo myśląc że zapewne była to surykatka czy cos takiego więc po prostu wrócił do swojej bezcelowej wędrówki.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mam nadzieję że się podobało :)